hoi lieve blogger
ik zou julllie op de hoogte houden van wat er is gebeurt
jullie weten dat mijn man vrijdag naar het verzorgingtehuis is gegaan
op dat moment was er nog geen zuurstof geregeld en had het personeel er over dat ze hem na het weekend pas hadden verwacht, dus het ambulance personeel moest wachten, schandalig vind ik dit.
wij gaan elke dag 2x op bezoek, mijn mam's gaat 1x per dag mee
op zondag aangekomen bij hem zei ik al gaat niet goed hé lievie
hij moest even in de stoel zitten zodat wij het bed konden verschonen
ik zei hem als we klaar zijn ga je terug in bed en meteen vernevelen
op dat moment kwam iemand de medicijnen brengen, en ik zei haar dit is niet goed hoor
ze vroeg mij moet ik de arts erbij halen ik zei, ja graag, de arts was er heel snel, nadat zij de dingen had gecontroleerd en geluisterd bij hem, hebben we hem in bed aan de verneveling gelegt.
ze zei ik ga even overleggen met het ziekenhuis, ze was heel snel terug en zei de ambulance is onder weg, pak maar voor een paar dagen zijn koffer in, hij gaat terug voor controle.
aangekomen op de eerstehulp ging het nog steeds niet goed, eigenlijk steeds slechter, hij had al morfine gekregen maar kreeg daar nog iets erbij, en later nog meer erbij, ik was in de tussentijd naar boven gelopen naar de afdeling waar hij altijd ligt en zei hun, hij komt er zo weer aan hoor, hij is nu op de eerste hulp, ik weer terug naar beneden toe, en de anestatist vertelde dat hij hem aan de beademing wou liggen en in een coma, hij vertelde zijn lichaan trekt dit niet langer, maar hij had daarvoor toestemming nodig van de longarts, die moest uit harderwijk komen, dus wachten maar, in die tussen tijd had ik en mijn moeder al afscheid genomen van hem, want éénmaal aan de beademing, daar kom je niet meer uit, in mijn man's situatie dan.
de longarts kwam en (er was al bloed afgenomen en foto's gemaakt in de tussentijd) zij nee we gaan er alles aan doen om hem van de beademing af te houden, ik vroeg hem, als jullie hem wel in een coma doen en aan de beademing heb ik dan wel tijd om afscheid te nemen, hij zei nee dat moeten we dan meteen doen, de schrik van mijn leven dat kan ik je zeggen, zijn ziekte gaat te snel achteruit en dat gebeurt nooit, alleen zijn wij altijd diegene wat nooit of zelden voorkomt
hij werdt naar intencive care gebracht en mocht niet mee naar binnen met de voorbereidingen, mijn moeder was al naar boven gelopen om de afdeling op de hoogte te brengen dat hij naar ic ging, ze hadden de kamer al helemaal klaar voor hem, ik ging naar buiten om een sigaret te roken en te telefoneren naar vrienden voor wat er aan de hand was, ik had geen zin om af te wachten in de familie kamer, toen zijn we weer naar boven gegaan, er nog er maar 1 naar binnen, dus ik ben gegaan en mijn moeder ging even andere mensen bellen in die tijd.
via een scherm was er een arts uit amsterdam van het olvg, die kon hem goed in de gaten houden en vertelde het personeel wat er gedaan moest worden, ik head dit nog nooit meegemaakt, mijn man heeft wel eerder op ic gelegen maar toen bestond dit nog niet, ik heb heb gedag gezegt en vroeg wil je mam nog even zien, hij zei ja, dus we hebben gewisseld en zijn daarna naar huis gegaan, ik mocht 24 uur bellen om te vragen hoe het ging, om 12.30 's nacht heb ik gebeld, ik kon niet slapen, de verpleger vertelde dat het naar omstandigheden redelijk ging, en zei me probeer wat te slapen en als je wakker wordt kan je altijd weer bellen, dat heb ik niet gedaan, ik ben 's morgens op bezoek gegaan, en na een half uur bezoek moet je weer gaan, maar op dat moment kwam de arts en vertelde dat hij naar de 3de afdeling mocht, en er kwam net een verpleegster om te vragen of hij op zaal wilde of apart op een kamer, ik vertelde haar, op dezelfde kamer als waar hij op lag voor het weekend, ik zei haar die is nog vrij en dicht bij de balie, hij is nog een paar dagen benauwd geweest en nu sinds 2 dagen gaat het iets beter, maar ja dat kan bij hem zo om slaan, dus ben benieuwd vanmiddag hoe het gaat.
dinsdag de arts gesproken die deze beslissing had genomen buiten ons allemaal om, was erg geschrokken wat er was gebeurt en bood wel tig keer zijn excuses aan, en zei dat dit nooit meer zou gebeuren zoals het gegaan is, vrijdagmiddag had ik een afspraak met zijn eigen longarts en longverpleegkundige, ook hun waren geschrokken wat er in de korte tijd is gebeurt, maar ook zij was gepaseerd door haar collega, via de longverpleegkundige heb ik om een maatschappelijkwerkster gevraagt, ik vertelde haar, dit trek ik niet meer en dit was al op donderdag dat mijn wereld ineen storten en dan zei één van de verpleegster ach dat is gebeurt je moet naar de toekomts kijken en niet wat er is gebeurt van het weekend, ik werdt zo kwaad op haar, dit is niet normaal meer, alsof je dit zo even kan vergeten, dat heb ik de longarts ook verteld, en ze schrok hiervan, de verpleegster die erbij aanwezig was heeft ook alles opgeschreven, en gaat daar werk van maken, haar spreken we maandag weer.
als het goed is wordt ik maandag ook gebeld door de maatschapelijkwerkster gebeld voor een afspraak.
ik kon dit niet eerder plaatsen want mijn zus was op vakantie, en ik wist niet of ze in haar vakantie mijn blog zou lezen, gelukkig is ze terug en kan ik het nu neer zetten, ik wilde haar vakantie niet verpesten als ze het wel zou lezen, ze zaten in tailand en hadden toch geen mogelijkheid om terug te komen, dus na haar vakantie had mijn moeder het verteld, toen zei ze dat ze nooit tijdens de vakantie internetten en tv kijken wat er allemaal is gebeurt.
na het gesprek met de longarts en verpleegkundige was het inmiddels 5 uur en we hadden een afspraak om 14.30 ze waren te laat, ze kwamen pas om 15.15 aanzetten, dus ik wou na dit gesprek naar huis, maar we moesten nog even medicijnen voor mij halen, mijn moeder ging naar binnen, en kwam terug en zei dit duurt wel even er zijn er 6 voor me, ik zei oke geen probleem, ik bleef in de auto zitten, ik nam 2 slokjes drinken, en opeens krijg ik een klap in mijn gezicht, dit was mijn moeder, van mijn hele leven heeft ze me nog nooit geslagen, maar ik had dus een black out, ik kom bij en zeg huh thuis???
mijn moeder zei toen ik bij de auto kwam lag je al zo en ben eerst naar huis gereden en heb je hier maar bijgebracht, toen waren we 20 minuten verder, ze heeft me moeten ondersteunen om naar huis te lopen.
de hele avond verder op de bank gezeten en tussen door wat gegeten, maar ik bleef zo moe, ik naar bed en dit gebeurt nooit, maar ik heb in één stuk doorgeslapen tot 09.30
sorry voor dit super lange verhaal, maar nu weten jullie waarom ik niet zoveel blogs bezoek, ik heb zo weinig tijd
liefs angelique
